Միքելանջելոյի պոեզիան

Молчи, прошу, не смей меня будить.
О, в этот век преступный и постыдный
Не жить, не чувствовать – удел завидный…
Отрадно спать, отрадней камнем быть.

Լռիր, խնդրում եմ, ինձ մի արթնացրու:

Այս ամոթալի ու հանցավոր դարում,

Նախանձելի է չապրելն ու չզգալը…

Երանելի է քունը, երանի թե քար լինեի:

Я отлучен, изгнанник, от огня;

Я никну там, где все произрастает;

Мне пищей — то, что жжет и отравляет;

И что других мертвит, — живит меня.

Աքսորյալիս հեռացրել են կրակից.

Ես թառամում եմ այնտեղ, որտեղ ամեն ինչ ծաղկում է.

Ոտում եմ այն, ինչ վառում և թունավորում է.

Եվ այն ինչ սպանում է այլոց, ինձ կենդանացնում է:

Ջովանիդա Պիստոյային ուղղված բանաստեղծություն՝ Սիքստինյան կապելան նկարելու մասին.

Այս տանջանքից մոտս խպիպ է առաջացել,

Փաթաթվել վզիս ինչպես կատուները Լոմբարդիայում (մարզ Իտալիայի հյուսիսում)

կամ այլուր, որտեղ լճացած ջուրը թույն է:

Ստամոքսս ճզմվել է կզակիս տակ, մորուքս

մատնացույց է անում երկինք, ուղեղս մասնատվել է գանգատուփիս մեջ,

կուրծքս գալարվում է, ինչպիս հարպիանը (հունական դիցաբանությունում՝ կնոջ մարմնով թռչուն): Գլխավերևում պահած վրձնիցս անդադար ներկ է կաթում, և դեմքս կարծես կաթիլների համար նախատեսված հատակ լինի:

Ազդրերս սրվել և մտել են փորս,

Խեղճ հետույքս ճգնում է հակակշիռ լինել,

ամեն արածս շարժումը կույր և աննպատակ է:

Մաշկս վրայիցս կախ է գալիս,

Շարժումներիցս ողնաշարս կապվել է:
Ես կոր եմ կարծես սիրիական աղեղ:

Քանզի ես այսպես տարված եմ գործով, իմ մտքերը

խենթ ուխտադրուժ թափոն են.

Ծուռ շվիի վրա լավ չես կարող նվագել:

Իմ նկարչությունը մեռած է.

Պաշտպանիր այն, Ջովանի, պաշտպանիր պատիվս:

Ես ճիշտ տեղում չեմ՝ ես նկարիչ չեմ:

Ռուսերենից թարգմանեց Սոֆյա Ավազյանը